مقایسه تعریف هوش در روانشناسی و سایمنتولوژی

 سایمنتولوژی یا ذهن روانشناسی فراکل نگر، یک طب مکمل ایرانی است که توسط محمدعلی طاهری بنیانگذاری شده و ضمن اینکه ذهن و روان را از یکدیگر جدا میداند، نگاه بسیار کل نگری نسبت به انسان و جهان دارد و هدف آن شناسایی ابعاد وجودی ذهن و روان انسان و درمان مشکلات آن است. آنچه که از دیدگاه روانشناسی به ضریب هوشی (IQ Quotient Intelligence)، شناخته شده و شامل قابلیت یادگیری، محاسبه، زبان، ادراک، حافظه و استدلال است، از دیدگاه سایمنتولوژی همه این قابلیتها، «عقل» یا «هوش ظاهری» نامیده میشود و به آن (WQ Quotient Wisdom) گفته میشود که مصادیقی از قابلیتهای عقل هستند. خلاقیت طبق تعریف سایمنتولوژی، «هوش باطنی» محسوب می شود که در همه انسانها بطور بالقوه وجود دارد ولی باید به فعلیت برسد. این فعال شدن نیاز به ذوق فردی بالا برای دانستن و کشف حقایق و برخی تمهیدات مختلف دیگری دارد. بر مبنای تئوری هوش در سایمنتولوژی، هوش قابلیت خلق و ایجاد اطلاعات جدید در زمینه های مختلف، عقل قابلیت بکارگیری، استفاده و بهره برداری از هر چیزی و حافظه، قابلیت ذخیره اطلاعات و یادآوری آن میباشد. (MQ, Quotient Memory) یا بهره حافظه ای، قابلیت به خاطرسپاری و یادآوری وقایع و اطلاعات است که در سایمنتولوژی برخلاف روانشناسی جزء قابلیتهای عقل محسوب نمیشود، ولی در ارتباط با عقل و هوش فعالیت میکند. مبنای آموزش و پرورش فعلی را حافظه محوری تشکیل می دهد که متکی به حفظ کردن مطالب میباشد. درحالیکه لازم است که سیستم آموزشی، «خلاقیت محور» باشد تا بتواند عامل رشد و شکوفایی  انسان و جوامع بشری گردد. برای این منظور، نیاز به فعالسازی قابلیتهای خلاقانه کودکان و نوجوانان میباشد که صرفا از طریق حفظ کردن مطالب حاصل نمیشود و تواناییهای ذهنی آنها به مرور زمان از بین میرود و جای آن را آموزشهای کلیشه ای و خشک میگیرد. در این رابطه، گرچه از نظر علمی الهامهای بشری (Intuition) عامل بروز خلاقیت شناخته شده ولی تا کنون روشی موثر برای پرورش و ارتقای آن ارائه نشده است. سایمنتولوژی میکوشد تا روشهای نوینی را نیز برای دستیابی به شهود و رشد و شکوفایی دسترسی انسان به الهامات سازنده ارائه دهد.